Rob Penders
Ik zal me even voorstellen. Ik ben Rob Penders 43 jaar jong. Ben geboren met een progressieve en zeldzame spierziekte en op mijn 17de de diagnose Ataxie van Friedreich.
Mijn levensmotto is alles kan tot het tegendeel is bewezen. Ik ben dus als het ware uniek! Ik verplaats me dagelijks in mijn rolstoel door 1 groot parcours die de mensen om me heen creëren.
Gelukkig hou ik van uitdagingen en kom ik er meestal ongeschonden uit.
Verder hou ik van reizen en de wereld ontdekken zolang dit mogelijk is.
Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat!
Ik hou niet zo van negatief gedoe en dingen die gezien mijn situatie niet zouden gaan. Kritiek geven is te makkelijk.
Anderen zijn vaak op hun werk, zijn druk en worden nadien opgeslorpt door hun kinderen.
'Je hebt toch alles?' hoor ik weleens..
Ik kreeg een eerlijk antwoord van de neuroloog.
We kunnen niets voorschrijven om dit te genezen, het zal enkel erger worden.
We kunnen wel medicatie geven tegen de symptomen maar jij beslist zelf hoe ver en hoeveel je wenst te nemen. Hoeveel pijn kun je aan en hoeveel beperkingen kun je aan? Hou wel rekening dat de symptomatische behandeling geen blijvende werking geeft en dat de medicatie andere lichamelijke en geestelijke problemen kan geven.
Waar denk ik nu aan? Shit...!!! Dit is erger dan kanker, hier is mijn kans op genezing onbestaande.
Ik zit op een achtbaan waar ik nooit meer af raak, ik haat pretparken waar ik over de kop ga en zeker als er geen sluitingsuur is.
Ik haat verrassingen omdat ik de regie niet in eigen handen heb. Ik haat de verrassingen die de symptomen brengen omdat mijn persoonlijke regie bij de keuze van het wel of niet innemen van medicatie geen effect geeft op de ziekte zelf. Ik moet kiezen tussen de cholera of de pest en dat wil ik niet maar er is geen andere keuze.
Hoe leuk ik mijzelf en mijn activiteiten op Facebook voorstel, dit is even mijn darkside die in mijn rugzakje steekt en waar ik nooit meer af raak. Geen enkele dief wil zich verbranden aan dit rugzakje.
Rob
Mens en auto, mijn vrijheid !
Sedert 2010 rij ik met een aangepaste VW Transporter, en dat is mijn grootste vrijheid die me ook zelfstandiger maakt.
De achterdeuren open ik met een afstandsbediening van buitenaf. Een ingebouwde rolstoellift ontplooit zich tot achter de wagen met diezelfde afstandsbediening.
De bestuurdersstoel is gemonteerd op een verlengde slede op rails. Zo kan de stoel elektrisch achterwaarts schuiven tot naast de rolstoel. Desgewenst kan hij ook 90° draaien om eenvoudiger de transfer te maken. De 2 pedalen zijn opklapbaar zodat er ook volledig op handbediening kan gereden worden! Verder is het een gewone automaat.
Rechts van het stuur is er een hendel gemonteerd die verbonden is met de bedrijfsrem. Bovenop het stuurwiel staat
een gasring die elektronisch bediend wordt.
Hiermee doe ik vrij eenvoudig boodschappen, ga ik naar familie, vrienden of andere afspraken, al dan niet met andere hulpmiddelen.
Volkswagen ingeruild voor Ford Transit Custom 2021
Reizen vanuit de rolstoel, ja het kan
Sinds 2010 zit ik in de rolstoel en ben ik samen met mijn vriendin beginnen reizen en de wereld ontdekken. Het leven kan je vergelijken met je neus...Je moet eruit halen wat erin zit.
Tijdens deze 13 jaren rolden we lustig de wereld rond: Curacao , ZuidAfrika (Kaapstad+Safari), Egypte, Lanzarote, Barcelona, autovakantie Zuidfrankrijk + Vogezen, autovakantie Italie, Dubai, Newyork, Ecuador en de Galapagos eilanden, Peru, Tenerife, Malaga, Praag, Parijs, Londen , Valencia, Vietnam, Costa Rica en 2 cruises…en dit alles op wieltjes.
Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Een bewuste keuze want later heb je spijt !
Iedere 2 jaar proberen we een verre unieke bestemming te trotseren met de rolstoel... Sorry begeleider, het geld is op.
Sinds 2017 proberen wij de koude en kille wintermaanden te ontlopen naar warmere oorden
Aan de Costa del Miséria ga ik wel liggen als ik gene poot meer kan verzetten!
Leven is het meervoud van lef, toch?
Lieve groetjes,
Rob
Wat is het geweldig om te zien/ervaren hoe andere mensen leven, werken, eten
hoe en waar rijst groeit en bananen worden geteeld
, het hoe en wat rond de koffieboon, wilde dieren in de natuur, ...
Leef je mooiste leven
..We zijn hier maar heel even...
Het leven is als een treinreis, maar je bent zelf de bestuurder!
Mensen stappen op en mensen stappen af. Er zijn haltes met een gelukkig weerzien, en haltes met een droevig afscheid. Als we geboren worden stappen we op de trein, en ontmoeten onze ouders, en denken dat ze de hele reis bij ons zullen blijven. De realiteit is helaas echter anders. Ze stappen noodgedwongen af op een station en laten ons alleen achter in de trein, zonder hun gezelschap, liefde en genegenheid. Maar er stappen ook weer andere mensen op. Mensen die voor ons heel belangrijk zullen zijn tijdens onze verdere reis. Het zijn onze broers en zussen, onze vrienden en alle andere die veel van ons gaan houden
Voor sommigen is de reis een leuk uitstapje. Voor andere is het helaas een droevige reis met loodzware bagage. Nog anderen staan steeds klaar om iemand anders in de trein te helpen. Sommige laten een grote heimwee achter....
Anderen stappen in en snel daarna weer uit en geven ons enkel maar de tijd om hun vluchtig te ontmoeten. Soms zijn we verrast dat sommige medereizigers waarvan we houden in een ander rijtuig gaan zitten en ons alleen verder laten reizen. Natuurlijk houdt niemand ons tegen om hen in een ander rijtuig te gaan opzoeken. Soms kunnen we echter niet meer naast hen gaan zitten, omdat die plaats al is ingenomen door een ander. Dat is niet erg, zo is de reis nu eenmaal; vol dromen en verrassingen, vol van ontmoeten en afscheid nemen, meevallers en ontgoochelingen.. Maar bedenk wel.... er is geen terugreis. Dus laat ons de reis zo aangenaam mogelijk maken, we reizen tenslotte maar één keer. Laten we proberen onze reisgenoten te begrijpen, en laten we zoeken naar de mooiste kanten van elk van hen. Weet dat er op elk moment van de reis een van onze reisgenoten ons begrip nodig kan hebben. Ook wij zelf kunnen op een bepaald moment behoefte hebben aan iemand die ons begrijpt. Het grote mysterie van de reis is dat we niet weten wanneer we zullen moeten uitstappen. We weten ook niet wanneer onze reisgenoten zullen uitstappen. Zelfs niet degene die pal naast ons zit. Ikzelf, ik denk dat ik heel droevig zou zijn als ik moet uitstappen. Ik ben er zelfs zeker van.
Het afscheid nemen van alle lieve mensen die ik ontmoet heb ik de trein, hen achterlaten, zal zeer pijnlijk zijn.
Maar ik ben er zeker van dat ook ik ooit zal aankomen op het Centraal Station, en dat ik iedereen daar weer terug zal zien, met veel meer bagage dan waarmee ze vertrokken waren. Ik zal gelukkig zijn dat ook ik hen meer bagage bezorgd heb.
Lieve vrienden, laat ons er een mooie reis van maken! Laat ons ervoor zorgen dat we mooie herinneringen achterlaten op het moment dat we uitstappen.
Aan allen die in mijn trein zitten wens ik een goede reis…….
Je leven begint daar waar je comfortzone eindigt,..maak er iets moois van.
Get in Touch
Contact